Limburg

Op vrijdag 17 november werd het Limburgse land- en tuinbouwbeleid besproken. Partijen hadden de kans om aan te geven wat zij graag in het beleid verwerkt zouden willen zien. Wat we als provincie wat de SP betreft niet moeten doen is investeren in schaalvergroting en lapmiddelen. Wat we wel moeten doen is investeren in het omschakelen naar een daadwerkelijk duurzame landbouw.

De agrarische sector heeft een indrukwekkend grote economische waarde voor Limburg. De keerzijde van dat succes wordt niet in getallen uitgedrukt. Er is geen inzicht in de kosten van de schade voor de volksgezondheid en voor de kwaliteit van het water, de bodem en natuur. Zou je dit wel meenemen in het totaal, dan ziet het er een stuk minder positief uit.

Dat er iets moet gebeuren om een omslag in de agrarische sector te krijgen staat vast. De recente discussie over het mestprobleem, naar aanleiding van de publicaties over mestfraude, laat dat nog maar eens zien. Die problemen lossen we niet op door alleen scherpere controles. Er wordt gewoon veel te veel mest geproduceerd in Limburg. De grondstoffen importeren we, de producten gaan voor een groot deel naar het buitenland en Limburg zit met de stront. Dat kan zo niet langer. We moeten dus met zijn allen erkennen dat we een enorme opgave hebben en dat halve maatregelen niet voldoende zijn. De provincie kan en moet met haar beleid het verschil maken, door slim te investeren in de goede ontwikkelingen. Door het verheffen van lapmiddelen als luchtwassers en bio-vergisters, schuiven we het probleem voor ons uit. Dat leidt niet tot een daadwerkelijk duurzame en toekomstvaste agrarische sector. Hier moeten we dus niet voor kiezen en zeker niet in investeren als provincie.
De SP wil meer inzet op daadwerkelijk toekomstvaste concepten. Enkele pioniers in de sector al laten zien dat het anders kan. Verhef deze tot voorbeeld voor de rest van de sector en help andere boeren bij het omschakelen, naar kwaliteitsproducten, biologische producten, gezondere en alternatieve producten en meer diversiteit in de bedrijfsvoering. De provincie moet hier echt een speerpunt van maken en mag wat de SP betreft het grootste deel van de middelen voor agrarisch beleid hiervoor inzetten. Als we écht investeren in een omschakeling van de sector, dan is er misschien wel meer geld nodig voor agrarisch beleid. De SP wil daarom dat de provincie gaat werken aan een transitiefonds voor de agrarische sector.
Zonder prijs-zekerheid blijft het mechanisme van schaalvergroting in stand. De provincie kan daarbij helpen door samen met de boeren coöperaties op te richten om een grotere vuist te maken tegen de macht van de markt. Maar ook door te helpen bij het vinden van afnemers in de regio voor langere termijn, zoals bij Kipster is gelukt.

Ook de financiers van de agrarische sector moeten om. De provincie zou een verbond kunnen sluiten met grote financiers zoals de Rabobank om samen te werken aan de omslag. Dat betekent dus afstappen van het korte-termijn investeren in nog meer en nog groter, maar werken aan een gezamenlijke investeringsagenda voor de toekomst. Alleen dan kan Limburg daadwerkelijk koploper in Nederland en daarbuiten worden met haar agrarisch beleid. Alleen dan kunnen de Limburgse boeren het hoofd boven water houden en hun bedrijf laten voortbestaan. Alleen dan krijgen we een sector waar we ook over 50 jaar nog mee vooruit kunnen en trots op kunnen zijn.